زمینه و هدف رشته ورزشی دو ومیدانی از جمله رشته های ورزشی پایه و پر مدال در مسابقات جهانی و المپیک می باشد و لازمه موفقیت در آن بهبود عملکرد ورزشکاران در سنین پایه می باشد و شناخت بهترین راهبردهای بهبود عملکرد و ارتقاء سطح آمادگی و چگونگی تاثیر انواع تمرینات بر این ویژگی ها در جهت ارایه برنامه های تمرینی مناسب از اهمیت و کاربرد خاصی برای مربیان و ورزشکاران برخوردار است. لذا هدف از پژوهش حاضر تاثیر هشت هفته تمرین ترکیبی بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی (انعطاف پذیری، تعادل، توان و سرعت) پسران دوومیدانی کار اکتومورف و مزومورف بود. روش کار روش پژوهش حاضر نیمه تجربی بوده و با طرح پیش آزمون، پس آزمون و گروه کنترل صورت گرفت. جامعه آماری پژوهش را نوجوانان ورزشکار 12 تا 17 ساله تشکیل دادند. نمونه پژوهش شامل 30 نفر از نوجوانان اکتومورف در دو گروه کنترل و آزمایش(با میانگین سنی 37/1 ±,83/15 و شاخص توده بدنی 20/1 ±,14/20) و 30 نوجوانان مزومورف در دو گروه کنترل و آزمایش(با میانگین سنی89/0 ±,20/16 و شاخص توده بدنی 30/2 ±, 49/21) بودند که در تمرینات نوجوانان دو و میدانی حضور داشتند. در این مطالعه برنامه تمرینی شامل 8 هفته تمرین ترکیبی برای هر یک از گروه های تجربی بود که تمرینات ترکیبی را به مدت 8 هفته و هر هفته سه جلسه انجام دادند. برای بررسی توان از آزمون سارجنت، برای بررسی سرعت از آزمون دوی سرعت 30 متر، برای بررسی تعادل پویا از آزمون تعادل تست ستاره (SEBT)، برای ارزیابی انعطاف پذیری از آزمون تخته انعطاف پذیری استفاده شد. برای تحلیل داده ها در کنار آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار و. . . ) از آزمون آنالیز کوواریانس در نرم افزار SPSS نسخه 24 استفاده شد. یافته ها نتایج پژوهش حاضر نشان داد که هشت هفته تمرین ترکیبی (پلایومتریک و مقاومتی) بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی (انعطاف پذیری، تعادل، توان و سرعت) پسران دوومیدانی کار اکتومورف و مزومورف اثر معنی داری دارد. همچنین این تمرینات بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی پسران دوومیدانی کار اکتومورف اثر بیشتری نسبت به ورزشکاران مزومورف ایجاد می کند. نتیجه گیری نتایج این پژوهش می تواند مورد توجه و استفاده مربیان در توسعه آمادگی ورزشکاران دوومیدانی و همچنین استعداد یابی ورزشی در رشته دو و میدانی قرار گیرد.

مقدمه و اهداف: رشته ورزشی دو و میدانی، از جمله رشته های ورزشی پایه و پر مدال در مسابقات جهانی و المپیک است و لازمه موفقیت در آن بهبود عملکرد ورزشکاران در سنین پایه است؛ بنابراین هدف از پژوهش حاضر، تاثیر 8 هفته آزمایش پلایومتریک و مقاومتی بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی (انعطاف پذیری، تعادل، توان و سرعت) پسران نوجوان ورزشکار (دو و میدانی) بود. مواد و روش ها: روش این پژوهش نیمه تجربی بود و با طرح پیش آزمون، پس آزمون و گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری پژوهش را نوجوانان دو و میدانی کار 12 تا 17 ساله تشکیل دادند. نمونه آماری شامل 45 نفر از نوجوانان تیم های فعال در لیگ های استان تهران بودند که به صورت تصادفی در 3 گروه آزمایشات پلایومتریک، مقاومتی و کنترل (هر 3 گروه با تعداد 15 نفر) قرار گرفتند. در این مطالعه، برنامه آزمایشی شامل 8 هفته آزمایش (هر هفته 3 جلسه و هر جلسه 45 دقیقه) برای گروه های آزمایش بود. گروه کنترل نیز در تمرینات معمول تیم های خود شرکت کردند. برای بررسی توان از آزمون سارجنت، برای بررسی سرعت از آزمون دوی سرعت 30 متر، برای بررسی تعادل پویا از آزمون تعادل تست ستاره و برای ارزیابی انعطاف پذیری از آزمون تخته انعطاف پذیری استفاده شد. برای تحلیل داده ها در کنار آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار و غیره) از آزمون تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی بونفرونی در نسخه 24 نرم افزار SPSS استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد 8 هفته آزمایش پلایومتریک و مقاومتی بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی پسران نوجوان دو و میدانی کار نسبت به گروه کنترل اثر معناداری دارد. نتایج آزمون تعقیبی نشان داد گروه آزمایش پلایومتریک بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی نسبت به گروه آزمایش مقاومتی در پسران 12 تا 17 ساله اثربخشی بیشتری دارد. نتیجه گیری: نتایج پژوهش می تواند درزمینه ارتقای عملکرد جسمانی ورزشکاران نوجوان دوومیدانی موثر باشد و بهبود رکوردها را در رقابت های آن ها افزایش دهد.

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر یک دوره تمرین ترکیبی بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی سالمندان مرد فعال ورزشکار بود. 40 مرد سالمند فعال به صورت داوطلبانه و در دو گروه تجربی و کنترل در این پژوهش شرکت کردند. از آزمودنی های هر دو گروه، قبل و بعد از هشت هفته تمرین، آزمون های تعادل، کنترل حرکتی، کنترل وضعیتی و راه رفتن گرفته شد. گروه تجربی در یک برنامه تمرینی ترکیبی شرکت کردند و گروه کنترل در این مدت به انجام فعالیت های روزمره خود ادامه دادند. برای مقایسه نتایج قبل و بعد از تمرینات در هر گروه، در صورت نرمال بودن متغیرها از آزمون تی همبسته و در غیراین صورت از آزمون ناپارامتریک ویلکاکسون استفاده شد، نتایج نشان می دهد یک دوره تمرین ترکیبی در کنترل وضعیتی و عملکرد راه رفتن معنادار نیست، ولی می تواند در بهبود کنترل حرکتی، تعادل در مردان سالمند فعال موثر باشد و احتمال زمین خوردن افراد را کاهش دهد.

مقدمه و اهداف با توجه به ادعای اثرگذاری فعالیت ورزشی منظم بر عملکرد قلب، هدف از انجام این مطالعه تأثیر یک دوره تمرین هوازی بر متغیرهای منتخب همورولوژیکی، همودینامیکی و بیومکانیکی عملکرد عضله قلب مردان میانسال مبتلا به عارضه قلبی بود.مواد و روش ها در این پژوهش نیمه آزمایشگاهی، 34 بیمار قلبی مرد میانسال در محدوده سنی 40 تا 65 سال، متعاقب سکته قلبی، پیوند بای پس عروق کرونر و مداخله عروق کرونر از راه پوست شرکت داشتند و در 2 گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. گروه آزمایش، به مدت 8 هفته، 3 بار در هفته تمرینات هوازی زیر بیشینه انجام دادند. از آمار استنباطی آنالیز کوواریانس و تی وابسته به همراه آزمون ویلکاکسون به منظور مقایسه درون گروهی و بین گروهی در سطح معنی داری p≤0/05 استفاده شد.یافته ها نتایج افزایش معنادار متغیرهای همورولوژیک (گلبول سفید خون، سرعت رسوب گلبول های قرمز، هماتوکریت و لیپوپروتئین ها)، متغیرهای همودینامیک (حجم ضربه ای، ضربان قلب استراحتی و فشار خون دیاستولیک) و متغیرهای بیومکانیک عملکرد قلب (کسرجهشی، ابعاد و حجم حفرات قلب) (p≤0/05) در پی برنامه توان بخشی (تمرین هوازی) را نشان داد. نتیجه گیری با توجه به نتایج، با عنایت به ماهیت اثرگذاری تمرینات هوازی بر متغیرهای مختلف خون، پروتکل تمرینی مورد استفاده در این پژوهش را می توان برای بهبود عملکرد متغیرهای هماتولوژیک، همودینامیک و عملکرد بیومکانیکی عضله قلب بیماران قلبی توصیه کرد.

زمینه و هدف: با توجه به اینکه دوره سالمندی، با پتانسیل بروز ناهنجاری های اسکلتی عضلانی و به تبع آن تغییر در عملکرد بیومکانیکی همراه است، استفاده از برنامه های تمرینی مناسب با رویکرد پیشگیری یا کاهش تبعات منفی ناشی از این تغییرات، در دستور کار متخصصان حوزه بازتوانی ورزشی و کاردرمانگر ها قرار دارد. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تمرین استقامتی خشکی، آب و ترکیبی بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی راه رفتن ارادی مردان 75-60 سال بود. مواد و روش ها: در این پژوهش نیمه تجربی، شصت مرد 75-60 ساله داوطلبانه شرکت کردند و به صورت تصادفی در سه گروه بیست نفره، تمرین استقامتی در خشکی، آب و ترکیبی قرار گرفتند. هر سه پروتکل تمرینی، سه جلسه در هفته و به مدت هشت هفته انجام شد. از آزمون های آماری تی وابسته برای مقایسه پیش آزمون-پس آزمون و تجزیه وتحلیل کوواریانس برای مقایسه اثر سه نوع تمرین بر متغیرهای وابسته استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد انجام تمرین استقامتی در خشکی، آب و ترکیبی باعث افزایش معنادار میزان طول گام نرمالیزه، جابه جایی مرکز جرم بدن در محورهای قدامی-خلفی و عمودی، دامنه حرکتی مفاصل ران، زانو و دورسی فلکشن مچ پا و حداکثر نرمالیزه اول Fz (اوج نیروی عمودی عکس العمل زمین) هنگام شروع راه رفتن ارادی می شود (0/05>P). همچنین انواع تمرین استقامتی خشکی، آب و ترکیبی اثر متفاوتی بر متغیر دامنه حرکتی پلانتار فلکشن مفصل مچ پا ایجاد کردند (0/05>P) (بین تمرینات خشکی و ترکیبی)، اما تفاوت معناداری در میزان اثرگذاری نوع تمرین استقامتی خشکی، آب و ترکیبی بر سایر متغیرهای کینماتیکی و کینتیکی هنگام راه رفتن ارادی مشاهده نشد (0/05

هدف: فعالیت بدنی از طریق کشش های ناشی از انقباضات عضلانی، بار مکانیکی را بر استخوان اعمال کرده و با تحریک استخوان، متغیّرهای ساختاری مانند: قدرت و تراکم استخوان را افزایش می دهد. این پژوهش به منظور بررسی مقایسه شدت-های مختلف تمرین استقامتی بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی استخوان ران در رت های سالمند نژاد ویستار اجرا شد. روش ها: در این پژوهش تجربی، 24 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار مسن (23 ماه) با میانگین وزنی 75/441 گرم به صورت تصادفی بر اساس وزن اولیه در دو گروه تمرینی و یک گروه کنترل شامل گروه تمرین استقامتی با شدت متوسط (n=8)، تمرین استقامتی با شدت بالا (n=8) و گروه کنترل (n=8) قرار گرفتند. تمرین استقامتی با شدت متوسط با70%-60% و شدید 110%-80% سرعت بیشینه، پنج روز در هفته به مدت هشت هفته بود، که مدت و مسافت (حجم تمرین) هر جلسه فعالیت در هر دو گروه برابر اما شدت تمرین متفاوت بود. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی حیوانات برای انجام جراحی و استخراج بافت استخوانی فمور بی هوش و سپس تشریح شدند. از آزمون فشار مکانیکی خمش سه نقطه ای برای تعیین تغییرات بر مدولاسیون، حداکثر مقاومت و انرژی شکست و نیروی استخوان ران رت های نر استفاده شد. تجزیه تحلیل آماری با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه با سطح 05/ 0≥ P انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد که این نوع تمرینات تأثیری بر مدولاسیون (198/0p=)، قدرت استخوان (24/0p=)، انرژی شکست (204/0p=)، تغییرشکل تا نقطه ی حداکثر استحکام (89/0p=) و نیروی استخوان ران (31/0p=) موش صحرایی نر نداشت و بین گروه ها تفاوت معنی داری در این فاکتورها وجود نداشت. )بهتر است چند یافته مهم را با ذکر P دقیق valueگزارش کنید. ) نتیجه گیری: به نظر می رسد تغییرات بیومکانیکی استخوان پس از انجام چنین تمریناتی نیاز به دوره های طولانی تر تمرین ورزشی دارد که باید در تحقیقات آینده مورد بررسی قرار بگیرد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (pdf) مراجعه فرمایید.

هدف: از آنجایی که سفتی به عنوان یکی از خواص ساختارهای ویسکوالاستیک بدن، به لحاظ نظری می تواند برریسک بروز آسیب اثرگذار باشد، هدف از انجام این تحقیق، تعیین ارتباط سفتی اندام تحتانی با متغیرهای منتخب بیومکانیکی مرتبط با ریسک بروز آسیب در افراد جوان فعال سالم بود. روش بررسی: 20 دانشجوی پسر فعال و سالم رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی به طور داوطلبانه در این تحقیق نیمه آزمایشی شرکت کردند. آزمودنی ها Hopping عمودی به سه شیوه دوطرفه، یک طرفه روی پای برتر و یک طرفه روی پای غیر برتر و با سه استراتژی ترجیحی، کنترلی (فرکانس 2/2 هرتز) و بیشینه را برای تعیین متغیرهای سفتی اندام تحتانی و آزمون فرود تک پا از روی سکو را برای تعیین متغیرهای اوج مؤلفه عمودی نیروی عکس العمل زمین، نرخ بارگذاری و انرژی جذب شده مکانیکی اجرا کردند. متغیرهای بیومکانیکی ذکر شده توسط دستگاه فورس پلیت و سیستم آنالیز حرکت سنجیده و محاسبه شدند. ارتباط سفتی اندام تحتانی با متغیرهای اوج مؤلفه عمودی نیروی عکس العمل زمین، نرخ بارگذاری و انرژی جذب شده مکانیکی در اجرای فرود از طریق آزمون همبستگی پیرسون با سطح معناداری 0/05 تعیین شد. یافته ها: از بین متغیرهای سفتی اندام تحتانی حین اجرای Hopping با استراتژی های مختلف (استراتژی کنترلی، ترجیحی و بیشینه)، سفتی اندام تحتانی حین اجرای Hopping بیشینه یک طرفه با متغیر اوج مؤلفه عمودی نیروی عکس العمل زمین (0/01=p) و نرخ بارگذاری (0/01=(p رابطه معنادار و مثبت، و سفتی اندام تحتانی حین اجرای Hopping کنترلی با متغیر انرژی جذب شده مکانیکی رابطه معنادار و منفی (0/02=p) نشان داد. نتیجه گیری: با توجه به یافته های تحقیق، می توان بیان کرد سفتی بالای اندام تحتانی موجب افزایش ریسک بروز آسیب های استخوانی مانند Osteoarthritis مفصل زانو و Stress Fracture می شود، درحالی که سفتی پایین اندام تحتانی ریسک بروز آسیب های بافت نرم را افزایش می دهد. بنابراین به نظر می رسد سفتی بالا یا پایین اندام تحتانی به منظور کاهش ریسک بروز آسیب مزیت محسوب نمی شود و احتمالا مقداری بهینه برای آن وجود دارد.

هدف: سن یک عامل خطر مهم برای دیابت نوع 2 و بیماری­های قلبی عروقی است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر تمرینات مقاومتی بر سطوح سرمی بیومارکرهای منتخب قلبی از جمله hs-CTnI و GDF-15 در مردان سالمند دیابتی می­باشد. روش شناسی: این تحقیق از نوع تجربی با طرح پیش آزمون - پس آزمون بود؛ بدین منظور 24 نفر به­ صورت انتخابی از بین مردان سالمند دیابتی (سن: 6/6±7/71 سال، وزن: 5/13±1/74 کیلوگرم، شاخص توده بدنی: 4/4±7/26 کیلوگرم بر مجذور متر) به عنوان آزمودنی­های تحقیق انتخاب و به صورت تصادفی در 2 گروه تمرین مقاومتی (12 نفر) و کنترل (12 نفر) تقسیم شدند. پروتکل تمرینی به ­مدت هشت هفته با سه جلسه در هفته، هشت حرکت و هر حرکت با 70 درصد یک تکرار بیشینه برای گروه تمرینی طراحی گردید. گروه کنترل نیز به ­منظور مقایسه با گروه تجربی و بررسی تأثیر زمان هشت هفته­ای خونگیری پیش­آزمون با پس­آزمون، در آسایشگاه سالمندان کهریزک بدون هیچ فعالیت ورزشی تحت نظر بودند. برای اندازه­گیری سطوح سرمی hs-CTnI و GDF-15 به­ ترتیب از روش کِمی لومینسانس و الایزای ساندویچی استفاده گردید. داده­ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 24 تحلیل گردید. یافته­ها: سطوح سرمی hs-CTnI پس از هشت هفته تمرینات مقاومتی کاهش معنی­داری داشت (001/0=P). در­ حالی­که سطوح سرمی GDF-15 تغییر معنی­داری نشان نداد (71/0=P). نتیجه­گیری: تمرینات مقاومتی منجر به بروز نتایج متفاوتی از بیومارکرهای قلبی در مردان سالمند دیابتی می­گردد. با این­حال، داده­های پژوهش تأیید می­کند که تمرین مقاومتی ممکن است عوامل خطرزای قلبی را در مردان سالمند دیابتی بهبود بخشد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.